Wiele lat wcześniej były zakochanymi w szkole średniej, ambitną awanturniczką i córką senatora. Byli ze sobą dobrzy, może nawet były to ich pierwsze miłości. Ale popełniono błędy i życie stanęło między nimi. Tak po prostu rzucił szkołę średnią i wyjechał na zachód. - Minęły lata, a oni żyli dalej, poznali nowych kochanków, ale nigdy do końca nie udało im się o sobie zapomnieć. Żadne z nich nie mogło szczerze powiedzieć, że było szczęśliwe. A potem pewnego dnia, mając dość zastanawiania się, skontaktowała się z nim i odkryła, że potrzebuje domu, miejsca, w którym mógłby zacząć od nowa. Bez wahania zaprosiła go, aby zamieszkał z nią w rodzinnym mieście. Zgodził się równie szybko. Nawet po tak długim czasie czułem się po prostu dobrze. - Poprowadź ich oboje podczas wspólnego odkrywania nowego życia. Czy mogą zaufać swoim dawnym uczuciom, czy też lepiej po tych wszystkich latach ruszyć dalej? Czy miłość jest przeznaczona tylko dla dwojga, czy też można się nią dzielić? I czy w ogóle możliwe jest szczęście dwojga ludzi, gdy życie zdaje się skupiać na wykorzystywaniu ich jako pionków w zupełnie innej grze?
